Επιμένω να γράφω τη Συντροφιά με ‘’Σ’’ κεφαλαίο, τη μοναξιά με το ‘’μ’’ πεζό. Πεζή παρ’ όλα αυτά καθόλου δεν είναι. Ίσως να την ξορκίζω έτσι, αυτή τη μιαρή συνθήκη, αλλά και η συντροφιά μήπως δεν είναι και αυτή αρρώστια;

Κι αν τελικά η μία δεν είναι το αντίθετο της άλλης; Κι αν οι δύο έννοιες δεν έχουν ούτε χρειάζονται αντίθετο; Στέκουν μόνες γιατί είναι απόλυτες. Σαν γλώσσες που γλείφουν, σαν αλυσίδες που σφίγγουν.

Η συνομιλία του έργου της Όλγας Ευαγγελίδου και της Κωνσταντίνας Κατρακάζου στα πλαίσια του Unpleasant emotional response (Τρικυμία) φωτίζει δυο πλευρές της ίδιας κατάστασης, ή μάλλον δυο καταστάσεις που εμπεριέχουν διαδοχικά η μία την άλλη. Η μοναξιά, η απουσία και η απώλεια, η συντροφιά, η παρουσία και ο έρωτας. Εξετάζοντας αυτές τις διαφορετικές καταστάσεις ως παθήσεις της ενδότερης φύσης, επιστρέφουμε διαρκώς στα ίδια συμπτώματα, στις ίδιες αιτίες και στους ίδιους ασθενείς. Αν το μικρόβιο αναλυθεί, τότε είναι σαφές πως πρόκειται για έναν οργανισμό απέναντι στον καθρέφτη του, για μια ασθένεια που μπορεί να έχει μοιραία αποτελέσματα ή να γιατρέψει μόνη τον εαυτό της, για μια αρρώστια χωρίς ‘’ασθενή μηδέν’’. Η συντροφιά ακολουθεί την αντίθετη πορεία από εκείνη της μοναξιάς όσο η πρώτη κινείται από την επιφάνεια προς το εσωτερικό, η δεύτερη γεννιέται σε βάθος και σιγά σιγά αναδύεται. Η καθεμία αποτελεί αιτία ύπαρξης και φάρμακο της άλλης, συμμετέχοντας σε ένα αιώνιο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης.

Η Ευαγγελίδου και η Κατρακάζου μέσα από δύο εγκαταστάσεις και πέντε παράλληλους μονολόγους διερευνούν τη συνθήκη χωρίς να προτείνουν θεραπείες.

Το Unpleasant emotional response (Τρικυμία) πραγματοποιείται στο πλαίσιο του 4ου τεύχους του περιοδικού Asthenia.