Το να είναι κανείς καλλιτέχνης είναι το να θεωρεί πως ο κόσμος στην παρούσα κατάσταση δεν αρκεί. Είναι το να θεωρεί πως έχει λόγο. Είναι επίσης το να θεωρεί την οπτική του γωνία μια αρχή για να ‘’κοιτάξει’’ τον κόσμο, να τοποθετηθεί ως προς αυτόν. Πιστεύουμε πως αυτές οι θεωρίες πηγάζουν από τη σύλληψη του ‘’εαυτού’’ ως όντος που γνωρίζει ότι σκέφτεται, ενός όντος γεμάτου Εγώ.

Από τον Ντεκάρτ η φιλοσοφία αρχίζει να ασχολείται με το Εγώ.  Ο Ντεκάρτ πρώτος το θεωρεί ένα ζήτημα που μπορεί να αποτελέσει τροφή για σκέψη. Έπειτα ο Σαρτρ διαχωρίζει το Ego από το ‘’εγώ [moi]’’. ‘’Το Ego δεν είναι κάτοχος της συνείδησης, είναι αντικείμενό της.’’

Σε πληθώρα θρησκειών και πίστεων το Εγώ θεωρείται περιορισμός, η πίστη ότι γνωρίζουμε ποιοι είμαστε.

Κάθε καλλιτέχνης έχει τη δική του πρακτική. Όλοι προσπαθούν  να ζήσουν από την τέχνη τους, όλοι ψάχνουν τον τρόπο να υπάρξουν ως καλλιτέχνες. Για αυτό τον σκοπό όλα επιτρέπονται: θέλουμε να υπάρξουμε, θέλουμε να μιλήσουμε, θέλουμε να ζήσουμε.

Πιστεύουμε πως ο κόσμος της τέχνης επιβάλει στον καλλιτέχνη να ‘’πουλήσει’’ τον εαυτό του σαν κάποιο απίθανο, εντυπωσιακό και αδιαμφησβήτητο άτομο.  Αν θέλει να υπάρξει ο καλλιτέχνης πρέπει να κατοχυρώσει το Εγώ του.

Γνωρίζουμε ότι διαθέτουμε Εγώ. Είναι μάλλον ένας από τους λόγους που είμαστε καλλιτέχνες. Αλλά τι να κάνουμε;

Μπορούμε για τη διάρκεια μίας έκθεσης να ‘’χρησιμοποιήσουμε’’ αυτό το ‘’εγώ’’ για κάτι άλλο εκτός από την προσωπική επιτυχία; Μπορούμε για τη διάρκεια μιας έκθεσης να αφήσουμε στην άκρη το πρόσταγμα για επιτυχία και να προτείνουμε κάποιο άλλο μοντέλο σε σχέση με αυτή;

Palette Terre 2018