Με έναν στοχασμό που ξεκινά από την υπόθεση του ναού Kalabsha στην Αίγυπτο, η Πάκυ Βλασσοπούλου συνθέτει σε αυτό το νέο έργο τις ιδέες του μνημείου και της μετακίνησης, του ερειπίου και του χρόνου.
Παρακολουθώντας τη διαδικασία που ακολουθεί η κατασκευή μέχρι να μετατραπεί σε ερείπιο, η Βλασσοπούλου παρατηρεί την σταδιακή ανάδυση της πληροφορίας του υλικού. Ενός υλικού το οποίο κατά τις δόξες της κατασκευής παραμένει στοιχείο λανθάνον. Η ‘’χρονικότητα’’ του ερειπίου το ξεγυμνώνει και ταυτόχρονα συγκρούεται με το ‘’άχρονο’’ του μνημείου δημιουργώντας έτσι μια αντιφατική αλλά κοινή έννοια. Το ερείπιο αντανακλάτο παρελθόν και το παρόν του, ενώ την ίδια στιγμή το μνημείο σκιαγραφεί το άπειρο.
Ιστορικά η μετακίνηση του μνημείου δεν είναι ένα συχνό φαινόμενο. Παρ ‘όλα αυτά όσες φορές κάτι τέτοιο πραγματοποιήθηκε ήταν για την διαφύλαξη της ίδιας της κατασκευής (ναός Kalabsha, εκκλησία των Αγίων Σαράντα). Με την ίδια λογική στην παρούσα έκθεση η Βλασσοπούλου μετακινεί –χωρίς η ίδια να μετακινείται- έναν Δούρειο Ίππο- μνημείο, έναν Δούρειο Ίππο που έρχεται από ένα μέρος που έχει πάψει να υπάρχει αλλά και από την ίδια του την ανυπαρξία, έτσι ώστε να πάρει μορφή χρησιμοποιώντας όσα η νέα συνθήκη μπορεί να του προσφέρει. Αρθρωμένος πάνω σε ένα τραπέζι-εύρημα του χώρου, ο Δούρειος Ίππος δεν θα μπορούσε να γεννηθεί με αυτή τη μορφή πουθενά αλλού. Ένα τέτοιο μνημείο που είναι για άλλους απειλή ή καταφύγιο, πρέπει σε κάθε του μετακίνηση να φοράει τον μανδύα που θα κάνει της πύλες της κάθε Τροίας να ανοίξουν είτε για ανακωχή είτε για πόλεμο.
Με την εγκατάσταση cause love is such an old-fashioned word (Δούρειος Ίππος) η Πάκυ Βλασσοπούλου καλωσορίζει το παρόν, κρατώντας ό,τι είναι άχρηστο.

Στο έργο συμμετέχει ο Κοσμάς Νικολάου με τα πεζοτράγουδα για την Καλλιόπη (ή διαφορετικά το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα).